HOME | Tar Heel Libelli: Previous Page - Next Page

Libellus 4: Cervus et Cornua Eius

TarHeel Reader

Cervus et Cornua Eius  (Latin)

Cervus et Cornua Eius: The Stag and His Horns  (Latin+English)

Cervus et Cornua Eius: Repetite!  (Latin)

Cervus et Cornua Eius: A Goliardic Poem  (Latin) - about Goliardic meter

Cervus et Cornua Eius  (paraphrase of a poem by Alexander Nequam)

Cervus et Cornua Eius  (elegiac couplets by Alexander Nequam)

Resources

Vocabula: Latin-English

Perry 74: Other Latin versions, English versions, and illustrations. 

Find more videos like this on LATIN VIA FABLES: AESOPUS

Fabula

Cervus et Córnua Eius

Ecce Cervus!

Cervus córnua habet.

Cervi córnua magna sunt.

Cervus crura habet, sed magna non sunt.

Cervi crura tenuíssima sunt.

Cervus sítiens ad fontem venit, ut bibat.

Dum bibit, Cervus imáginem suam spectat in aquis.

Cervus córnua sua laudat.

"Quam pulchra sunt mea córnua!"

"Magna sunt mea córnua, et mirífica."

Cervus crura sua damnat.

"Quam indígna sunt mea crura!"

"Tenuíssima sunt mea crura, et túrpia."

Dum Cervus se spectat, venátor appropínquat.

Cervus audit canes latrántes.

Cervus pertérritus est.

Cervus celérrime fugit!

Quam velox Cervus est!

Venátor cum cánibus Cervum petit.

Per campum Cervus cánibus praecúrrit.

Sic Cervus evádit et currit in silvam.

Sed inter árbores silvae, Cervi córnua haerent.

Córnua Cervum détinent, ut cúrrere non possit.

Profécto canes Cervum apprehéndunt.

Cervus moribúndus clamat:

"Me míserum!"

"Quam stultus eram!"

"Damnávi crura, sed ecce: crura mihi utilíssima erant."

"Laudávi córnua, sed ecce: córnua me perdunt."

"Nimis sero errórem intéllego."

Fábula docet:

Laudáte non pulchrum, sed útile.

Goliardic Poem

Sítiens ad flúmina    Cervus properávit.

Videns umbram córnuum,    multum se iactávit,

Et crura gracília    nímium culpávit.

Attamen extollens multum sē māgnificāvit.

Inter haec latrántium    voces audiébat.

Cervus mortem métuens    fugam capiébat.

Magnitúdo córnuum    quem propediébat

Currere ne posset; querulā tunc vōce gemēbat:

Miser, inquam, fátuus,    magis extollébam

Digna vitupério,    sic insolescébam.

Dum laudávi córnua,    crura contemnébam.

Amplius illa nocent mihi quae plūs cāra tenēbam.